ای سید سجده کننده آل طه

عاشورای حسینی، کتاب سرخی بود که «تفسیر ناب آن از زبان امام سجاد تراوید. او با اسارت خویش، آزادی را تفسیر کرد و با خطبه هایش سرود بیداری خواند.

امام سجّاد(ع)، بازمانده ی آن روزِ سرخ بود و شاهد آن عصر فاجعه و قساوت،«صحیفه ی سجادیه»اش، ناب ترین دعاهای عارفانه را در بر دارد.

هنوز هم ترنم عاشقانه ی این «زبور آل محمد»، بر زبان اهل دل است.زمان پر از زمزمه های سجادی است.امام سجّاد(ع)، پاسدار «وحی نبوی» و «خط علوی» و «شور حسینی» بود.در عصر «نتوانستن»ها، جامعه را به «قدرت دعا» توجّه داد.نیایش، سلاح او در مبارزه ی فرهنگی و سنگر او در دفاع از حق و اهل بیت بود.
او که در برابر خدا، «سجّاد» بود، هرگز در برابر ظالمان، سرِ تسلیم فرودنیاورد و چهره بر درگاه ارباب قدرت نسود.بندی که بر دست و پایش بود، نشانه ی «آزادی در اسارت» بود. و خطبه ای که در کوفه و شام خواند، جلوه ی مکرّر فصاحت علوی در کلام زین العابدین بود.

 شهادت روایتگرحدیث خون ورشادت,داغدارلاله های بخون طپیده قافلـه دار کاروان اسـراء، سیـد الباکین ، سیـد السـاجدین آقا علی بن الحسین ، حضرت زین العـابدین علیه السلام رابـرشیعیـان جهــان تسلیـت و تعـزیت عرض می کنیـم



پنجشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۵