کوه نور پناهگاه بیپناهیهای محمد امین(ص) بود. عظمتی که جایگاهی چون حرا را برای رسالتی تکرار نشدنی در دل نهفته بود.
اکنون 40 روز از خلوتنشینی محمد(ص) میگذرد و او به مکهای میاندیشد که در آتش جهالت کوردلان زمان میسوزد.
او به خدای یگانه میاندیشد و به حقانیت باور خویش...
ناگاه ندایی او را به «خواندن» فرا میخواند: «اقرأ»؛ «اقرأ بسم ربک الذی خلق» ...
و محمد به نام عشق، زبان به تکرار میگشاید و قلبش مالامال از یقین و اشک شوق از دیدگانش سرازیر میشود.
اینک پیامبری بیتاب از کوه نور فرود میآید؛ مردی از نسل ابراهیم(ع) به پیامبری مبعوث میشود تا دیگر بار و به رسم آیین وحدانیت، کعبه را از آلایش بتها پاک سازد. او تجلی باران رحمت و مهربانی پروردگار بر جهانیان است. سفیر صلح و آشتی در زمین و مبلغ برابری و همدلی انسانها...
محمد مصطفی(ص) پیام خدا را در گوش بشر زمزمه کرد تا عالم به کلام وحی انس گیرد و ندای حق در میان حقجویان و حقطلبان فراگیر شود...
و قرآن، این ژرفترین اعجاز تاریخ، معجزه رسول مهربانیها(ص) است؛ سرلوحهای که قرنهاست نبض تاریخ را در دست دارد و مصون از هر گونه تحریف و تخدیش به چراغ روشنگر رهپویان عشق و عدالت بدل شده است.
سلام و صلوات بیکران پروردگار بر پیامبر خوبیها و مهربانیها(ص)، همو که دوست خداست و رحمت و رحمانیتش جهان و جهانیان را بهرهمند ساخته است.
نگارنده: بنتالهدی صدر
جمعه ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۴