"انتظار"! واژهای که از ماه ربیعالثانی معنا گرفت... از هشتمین روزش؛ مادامی که یازدهمین ستاره منظومه عشق، چشم به جهان گشود.
مدینه؛ نفسهای بهاری فرزندی از تبار نور را پیشواز رفته و ترنم وجود لطیف او، آب و آینه را بیقرار کرده است.
فرزندی میآید که قبلهگاه گلهای نرگس و آفتابگردانهای منتظر است...
او میآید تا شعرها از عطر حضورش عاقبت به خیر شوند؛ تبسم کلمات انگیخته شود و احساس، قلب اهالی دیار دوستی را پرکند.
او میآید تا شبهای بیستاره مدینه غرق در ماه شود و دستهای تنها، در انتظار فشردن دستهای منجی موعود(عج)، مشتاق و عطشناک، تا آسمان هفتم قیام کنند.
هشتم ربیعالثانیست و علیبنمحمد، هادیالنقی(ع) فرزندی را در آغوش دارد که انتظار و اهتزار عدالت، از سلاله او متجلی میشود.
دیوار دلتنگی دیدار دوست، از امروز بنا خواهد شد و «ابنالرضا(ع)» پا به عرصه وجود خواهد گذاشت...
سلام بر حسنبنعلی(ع) آن هنگام که با امانتی الهی بر زمین گام نهاد؛
آنهنگام که این امانت را به دست آخرین حجت سپرد؛
و آن هنگام که این امانت در دست فرزند پاکش، یگانه منجی عالم بشریت(عج) ادا میشود...
میلاد امام حسن عسگری(ع) مبارک باد
نگارنده: بنتالهدی صدر
دوشنبه ۲۸ دى ۱۳۹۴