فرزندی از جنس نور و امید بر عرصه آفرینش گام نهاده است.
کسی که قدومش ذرات خاک را ارزشی چون گوهر بخشیده و فرو بردن غیض، ذاتش را زینت داده است. او کاظم است؛ کسی که نَفَس خود را حبس میکند و این کنایه از سکوت است و کاظم یعنی فرو خورنده خشم و غضب...
امام موسی کاظم(ع) بیست سال از دوران زندگی پدر را درک کرد و پس ردای امامت بر قامتش هویدا شد.
او کسی بود که دولت و مردمان زمانهاش را به تفکر و تعقل دعوت کرد و فرمود: «هرچیزی را راهنماییست؛ راهنمای عقل، تفکر است و از نشانه های تفکر، سکوت و خاموشی است.»