الهی رضاً برضاک....غم ناگهانی از دست دادن عزیزان، روشنای امید و سرزندگی دل و فروغ از دیدگان می‌رباید...

و در چنین لحظات سخت و جانفرسایی که نفس بالا نمی‌آید و بغض یاری نمی‌کند تا قطرات زلال اشک مرحمی باشد بر دل‌های تنگمان، تنها یاد خداست که آرامش بخش و امیدبخش خاطرمان خواهد بود.

حادثه جانکاه آذربایجان شرقی، داغی به وسعت امیدهای از دست رفته همه مردمان یک شهر، غم نگاه کودکان معصوم جدا افتاده از پدر و مادر و سنگینی قلب‌های زخم خورده پدران و مادرانی که جوانه‌های امیدشان در مقابل چشمانشان پرپر شده بردلهامان برجا گذاشت.

تسلیت واژه ناقصی است برای شریک شدن در این غم فراموش نشدنی 

اما پیام همه ما مردمان ایران به شما بازماندگان این دیار غیور، تلاش و همت مضاعف برای ساختن ویرانه‌های شهر و دیارتان و کاشتن جوانه‌های امید در قلبهاتان است به برکت نفس‌های روزه داران واقعی این ماه و آه از نهاد برآمدة قلب‌های شکسته‌ای که خدا همنشینشان شد...