زین‌العابدین، زبور آل محمد (ص)
و آن حادثه عظیم اتفاق افتاد...
در لحظاتی که خورشید در وسط آسمان کربلا بر سوز عطش و تشنگی دلها می‌افزود، زینب(س) نظاره‌گر بود درون گودی قتلگاه را...
خدایا.... چرا آسمان از هم نپاشید؟ چرا زمین درهم پیچیده نشد؟ و چرا زمان متوقف نشد؟
رأس ماه زینب(س) از تن جدا شد....
اسب‌هایی که نعل تازه زده بودند در تاختـن بر اجسام زخم خورده شهدای دشت نینوا از هم پیشی می گرفتند و پیکر مطهر شهدا، سه روز میهمان آفتاب بیابان بودند...
چقدر سخت است چشیدن طعم تلخ تنهایی و احاطه نامحرمان حرامی.
وقتی مردان قبیله نباشند، حرامیان پست جرأت جسارت می‌یابند و نگاه بی‌شرمشان را به سمت خیمه‌های بانوان حرم می‌دوزند... معلوم است که چشم‌هایی که واقعه عاشورا را دیده و نگریسته اند، اینقدر بی‌شرم خواهند بود که فکر جسارت به خیام کودکان و بانوان را در سر بپروردند و دیدن همه این مصیبت‌ها برای زینب(س) بانوی صبور اطلسی‌ها، سنگین و کمرشکن است و بیهوده نیست که قامت رعنای بانوی حیا، یکروزه خمیده می‌شود. تبارک ا... به مقام صبر این بانو.
حالا که عباس نیست، مرجع همه ناله‌ها و شکوه‌ها، زینب(س) است..
شکوه کودکانی که بهانه پدر را دارند، می‌شنود، لالایی مادری که طفلش را میهمان آب نکرده‌اند، می‌شنود، صدای ناله مادرش زهرا(س) را می‌شنود و همه آنچه را که اتفاق افتاده می‌بیند!
دیگر هیاهوی جنگ آرام شده...
و اتفاق افتاده آنچه نباید می‌شد...
و زینب(س) از برادرش جدا شده.
از این پس خارهای مغیلان میزبان پاهای کودکانی است که از ترس حرامیان گرگ صفت به نگاه مطمئن و پر صلابت عمه پناه می‌برند...
خلخا‌ل ها، گوشواره‌ها و معجرها آماده‌اند تا به غارت برده شوند..
و مظلومیت‌هایی که در تاریخ ثبت خواهد شد...
دستان یاران حسین(ع) که همیشه جایگاه استجابت دعاها بوده، از این پس میزبان غل و زنجیر اسارت خواهد شد و بیمار تب‌دار کربلا می‌رود تا دوشادوش زینب(س) با زبان رسای صحیفه، پیام‌رسان مظلومیت عاشورا باشد.
زینت عبادت‌کنندگان، زبور آل محمد(ص) که شاهد ذبح عظیم بود، امانتدار امانت پیام بزرگ عاشورا است.
و رنج‌هایی را که نظاره‌گر بود با زبان رسای دعا برای عالمیان بازگو خواهد کرد.
زین‌العابدین (ع) بنا بر مشیت الهی تب‌دار می‌شود تا در همه لحظات سخت زینب(س) همراه او باشد و مضامین بلند دعاهایش را برای فهم معنای عاشورا و حسین(ع) به ما برساند...
آری دعاها و مناجات زینت عبادت‌کنندگان عالم، زینت روح و جان ما و بهانه حسینی شدن ما خواهد شد، اگر بخواهیم....
چهارشنبه ۰۸ آذر ۱۳۹۱
