آجرک ا... یا صاحب‌الزمان

صفر که به انتها می‌رسد، به سالروز شهادت غریبانه حسن بن علی (ع) و امام رضا (ع) می‌رسیم. همان دو امامی که غربت وجه مشترک شناخت آنهاست. یکی در بقیع و دیگری در مشهدالرضا... همانجا که قبله‌گاه دل‌های ما ایرانی‌هاست. به همه این ها، سنگینی رحلت جانفرسای پیامبر اکرم (ص) بهانه خلقت، آینه تمام نمای مهربانی‌ها و عطوفت را هم اگر اضافه کنی، می‌بینی چقدر نفس کشیدن دشوار می‌شود. تازه از اربعین و داغ دو ماه عزاداری بر ماه زینب (س) و برای اسارت او گذر کرده‌ای که این همه داغ یک جا بر قلبت فرود می‌آید... خدایا من که شیعه این امامان هستم از پس سال‌ها اینچنین قلبم محزون و تب‌دار می‌شود و غمی عمیق گوشه آن خانه می‌کند... چه می‌کشد آن بزرگ مردی که وارث خون حسین (ع)، غریبی حسن (ع) و مظلومیت زهراست (س) و چشم تاریخ و همه مظلومان عالم به مسیر آمدنش و لحظه طلوعش از خانه کعبه خیره مانده تا بیاید و بشارت رهایی و شادی را به همه عاشقان و منتظران برساند... و دعای آخر... آرزو و دعا می‌کنیم همه این دو ماه، با مهر قبولی پسر فاطمه (س) ذخیره لحظات ناداری‌مان باشد. آمین...