مولود کعبه

سیزدهم رجب  از سال عام الفیل است

و زمان آبستن حادثه ای عظیم... 

حادثه ای که فاطمه بنت اسد حامل آن و کعبه، این بزرگ قبله گاه عالم، جایگاه آن است و علی(ع) این بزرگ مرد تاریخ، ثمره آن.

فضای رجب که در مکه می پیچد همه به یاد رسول الله می افتند، رسم است در این ماه هرکس به اندازه وسع خودش عبادت    می کند، روزه می گیرد و توشه برمی دارد.

فضای کعبه آکنده از عطر ملائک شده است.

آسمان مکه غوغا و محل هبوط فرشتگان است.

قرار است مکه چراغان شود به نور ولایت علی(ع)

 در این روز ها رجب المرجب به نیمه نزدیک است و معتکفین آماده میهمانی می شوند.

مساجد جامع برای پذیرایی از محبوبان خدا آماده می شوند. میلادعلی بهانه خوبی است برای عالی شدن، آسمانی شدن، شروعی دوباره. او همان نوزادی است که در آغوش کعبه چشم به جهان گشود و چشم جهان را، به سوی نور و روشنا...

علی(ع) همان رادمرد بزرگ تاریخ که مردی از نامش وام گرفته شده تا جاودان بماند و راستی به حرمت وجودش استوار.

قلب کعبه در حال تپیدن است. فاطمه بنت اسد خود را در هاله ای از نور در کنار چهار زن بهشتی می بیند که در تحویل امانت وی را یاری می رسانند.

علی (ع) متولد می شود و کعبه به حرمتش شکاف می خورد با همه ی عظمتش. جبراییل به دیدارش می آید و مژده دیدارش را به پدر می دهد. ابوطالب می داند او کودکی آسمانی است و با لبخندی بر لب، سجده شکر بر جا می آورد.

مولا متولد می شود تا عزت بخش شیعه باشد و آبروبخش تمام عالم.

قدومش گلباران و میلادش مبارک.

 تنظیم و نگارش: معصومه رحیمی