در رسای طلایه دار صبر و متانت
رمضان است و صوت مجذوب کننده ترتیل قرآن، از خانه‌ای آشنا شنیده می‌شود. کسی در حال نجوایی عاشقانه با پروردگاراست؛ گویی از عمق وجود به شکرانه فرزند کوچک و نورانی‌اش خدا را سپاس می‌گوید. علی(ع) است که نماز از پی نماز، رسم شکرگزاری به درگاه پروردگار به جا می‌آورد.
رمضان است، مدینه، شهر آرزوها میزبان گل خوشبویی است که پیامبر(ص) از دنیا برگرفته است.* اوست که در آغوش پیامبر گرامی اسلام(ص) «حسن» نام می‌گیرد و زهرا(س) شباهتی قریب میان چهره دلنشین پدر و نخستین فرزندش حس می‌کند.
رمضان است، ماه میهمانی خدا و اهالی مدینه در میلاد طلایه دار صبر و متانت پای سفره افطار حبیب خدا نشسته‌اند تا شبیه‌ترین‌‌ها به او را نظاره کنند.
حال که این روزها از هزار روز و شب برتر است، برکتش به یمن قدوم آقای خوبی‌ها و نیکی‌ها و سرور بخشندگان، صدچندان شده و خدا در میهمانی بی‌مثالش میزبان امام عاشقان و مظلومان است.
اکنون کسی از آستان پاک خدا در گوش زمینیان، پیوسته تهنیت و تبریک زمزمه می‌کند: میلاد امام حسن مجتبی(ع)، سبط بر حق نبی مکرم اسلام(ص) بر نیکان و پاکان و روزه‌داران مبارک باد.
* حدیثی از پیامبر اکرم(ص) درباره امام حسن مجتبی(ع): حسن گل خوشبویی است که من از دنیا برگرفتهام.
تهیه و تنظیم: بنت الهدی صدر
