خوش باد قدوم امام هدایت و صبوری
ذیحجه از نیمه می‌گذرد و سال 212 هجری شمسی است، دهمین خورشید زلالی و سخاوت پا به عرصه وجود گذاشته تا امید به عصمت و پاکی دوام و قوام یابد. تمام کائنات لبخند به لب دارند، هر گلی از ناز و نیاز رو می‌گشاید و پرندگان خوش الحان تسبیح پروردگار می‌گویند. درختان شاخه‌های خود را به باد می‌سپارند ، هلهله می‌کنند و زمین در جشن قدوم فرزند جوادالائمه ، ذکر «یا هادی»می‌گیرد.
ذریه زهرا (س) دل در گروه چهره معصوم و نازنین نوزادی نورانی دارد که قرار است بار دیگر لقب «ابوالحسن» را بر زبان یاران و شیعیان آل نبی جاری کند. شهر بار دیگر نفس می‌کشد تا هوای ناب عاشقی را استشمام کند. معبود، شاهد خلوص عبدی است که قرار است الفبای عرفان را از نو بنگارد و در نیایشی بکر، در آستان محبوب یگانه ، صبورانه و صادقانه مناجات عاشقانه بخواند: «به راستى که خدا، جز بدآنچه خودش را وصف کرده، وصف نشود. کجا وصف شود آن که حواس از درکش عاجز است، و تصورّات به کُنه او پى نبرند، و در دیده ها نگنجد؟ او با همه نزدیکى‌اش دور است و با همه دورىاش نزدیک. کیفیّت و چگونگى را خلق کرده، بدون این که خود کیفیّت و چگونگى داشته باشد. مکان را آفریده بدون این که خود مکانى داشته باشد. او از چگونگى و مکان بر کنار است. یکتاى یکتاست، شکوهش بزرگ و نام هایش پاکیزه است.»
برای امام هادی(ع) که وارث برحق سخاوت پدر بزرگوار خویش بودند، چندان دور نبود که تلألوی طهارت و امامت در اوان جوانی ، در وجود شان تجلی یابد . رهبری و ولایت، لوایی برازنده بر قامت استوار و سرشار از خضوع ایشان بود که نجوای ملائک و کائنات چون تسبیح و تصنیف ، بر هنگامه قدم‌هایشان طنین‌انداز می‌شد... گویی تمام محاسن انسانی در وجود مبارکشان هویدا بود، در کلام دلنشین، در نگاه دلسوزانه و در بندگی بی مثالشان. چه خوش فرمودند که: « بهتر از نیکى، نیکوکار است، و زیباتر از زیبایى، گوینده آن ، و برتر از علم، حامل آن ، و بدتر از بدى، عامل آن ، و وحشتناکتر از وحشت، آورنده آن ...»
میلاد دهمین شعاع از وجود قدسی پروردگار بر تمام شیعیان مبارک باد؛ باشد که رهرو ی کلام وسیع و اندیشه وثیقشان باشیم و از آموختن در مکتب مقدسشان بی نصیب نمانیم.
تهیه و تنظیم : بنت الهدی صدر
