محرم تجلی شور و شعور

زمان بوی غم می گیرد... زمین بغض می کند...
چرخ در گردش خویش به هنگامه ی محرم الحرام رسیده است.
همان ماهی که با نام حسین(ع) گره خورده است.
کوچه پس کوچه های شهر ، بوی غمی به وسعت تاریخ غریبی و مظلومیت علی(ع) و خاندانش می گیرد.
شهر سیاه پوش  غمی می شود که مایه ی صیقل جانها ی کدر شده از گناه ماست و منتظر بوده ایم  تا در محرم و به بهانه اشک بر حسین(ع) تصفیه شود و زنگار از دل بزداید.
محرم   یعنی  آغاز. آغاز شور و شعور. شورو حرارتی که تا ابد  در دل مشتاقان حسینی خاموش نخواهد شد و شعوری که همزاد شور خواهد آمد اگر به فلسفه قیام حسین پی ببریم.
هلال محرم که  از راه می رسد، ارکان عرش سیاه پوش  بزرگ مردی می شود که عزت و آزادگی را معنایی دوباره بخشید و در راه خدا از خون و عزیزان خویش گذشت تا اسلام پابرجا بماند و شرف پایدار.
فلسفه محرم، آزاد زیستن است و آزادگی . درس محرم، ولایت پذیری است و در راه ولایت جان سپردن.  اسرار محرم، دلدادگی است و عاشقی  در راه معبودی یگانه که جز او معبودی نیست.
حسین(ع) و خاندانش در پس هزاره های تاریخ به ما آموختند که مرگ با عزت، هزار بار بهتر از زیستن با ذلت است.
کوچکترین عضو خاندان حسین(ع) بزرگترین فرد خاندان اموی را به زانو درآورد تا   به همه بفهماند خدا در کنج قلوبی خانه دارد که شکسته اند و اسلام، عزت بخش کسانی است که به آن عمل کنند، عملی راستین.
و امروز از پس مرور محرم الحرام های چندین ساله، این محرمی تازه است که تازه تر  از قبل از راه می رسد تا دوباره در حافظه تاریخی ما ثبت شود و بماند و بفهماند که : کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا...
نگارش: معصومه رحیمی