اربعین، نماد استقامت زینب(س)

زینب (س) رسالت تاریخی خود را انجام داده و اینک خسته و غمدیده به کربلا بازگشته است

سرهای بر نیزه رفته گواه مظلومیت غربت غریبی است از خاندان پیامبر(ص) که در راه برپا داشتن حدود الهی جان خویش و عزیزانش را فدا کرد.

از خاطرات تلخ نیزه ها و سنگ ها و خیمه ها و غارت و دلهره ها چهل روز گذشته و زینب(س) تمام نینوا را مرور می کند...

فرودشان در نینوا... تپش قلبش در زمان فرود آمدن در این سرزمین... آن زمان که زانوان عباس ابن علی(ع) و دیگر جوانان بنی هاشمی محل فرود آمدن بانوی هاشمی بود... زمان برپا کردن خیام... آرامش حسین(ع)...

خطبه خوانی حسین(ع) زمانی که  سپاه دشمن را به سوی نور و روشنا فرا می خواند 

... و علی اکبر(ع) زمانی که هنگام وداع، پیامبر (ص) را بیاد همه ی اهل حرم می آورد...

 و قاسم ابن الحسن(ع) که تداعی کننده خاطرات پدر و خاطرات کوچه و مادرش زهرا(س)  بود.

و شهادت شیرخواره که آخرین گواه مظلومیت حسین بود در پیکار با دشمنان رسول خدا(ص)

... پیکار عباس(ع) و علقمه و شرمندگی آب.

تنهایی حسین(ع). آمدن مادر... بوی سیب... دشت گلگون شده از خون پاک یاران حسین(ع). 

اربعین یادآور سفری چهل روزه است... یادآور روزهای غربت و اسیری زینب(س)، روزهای مردانگی و استقامت بانو....

یاد خرابه ویران شده ای که میزبان خاندان رسول الله(ص) شد... غربت دخترکی سه ساله که بهانه بابا می گرفت.... بزم شرابی که به ناموس خدا به چشم کنیز نگریسته شد و ارکان عرش به لرزه درآمد.

یاد چوب خیزرانی که بر بوسه گاه پیامبر (ص) می خورد.یاد دروازه ای که به ساعات معروف است و اسرا و سرهای بر نیزه رفته از آن وارد شام پربلا شدند.

اربعین یاد آور سرزمین های تف دیده ای است که پای عزیزان پیامبر(ص) به خود دیده است. یاد آور تجربه های اسارت کودکان بزرگی که تاریخ را متحول کردند. یاد آور داغ ها و غمهایی که قلب ها را تا ابد داغدار کردند.

اربعین بلوغ عاشوراست. بلوغی که اگر نبود، عاشورا به فراموشی سپرده می شد و سلسله برباد رفته ی یزیدیان نابود نمی شد.

اربعین روز بلوغ ما و همه حسینیان است. بلوغ سلسله ی عاشقانی که آمده اند تا از شور حسینی به شعور دست یابند و ادامه دهنده راه حسین(ع) باشند.

و شعار حسین و قیامش را سرلوحه قرار دهند .... که هیهات من الذله....

نگارش: معصومه رحیمی