گوهری از تبار ملکوتیان
سال 212 هجری قمری‌ست و ذی‌حجه به نیمه رسیده است؛ خانه محمدبن‌علی(ع)، امام محمد تقی(ع) غرق در نور وجود فرزندی‌ست که هادی امت نبوی و هدایت‌یافته غیب است.
مدینه! گوهری بی‌همتا را در آغوش کشیده است که پس از پدر پرچمدار علویون و طلایه‌دار شیعیان خواهد بود...
مولودى که سرود کرامت بر لب، شور شهادت در دل و نور عبادت بر پیشانی دارد و باران رحمت آگاهی را بر مردم جاری میسازد.
مردی از سلاله ملکوتیان و معصومان بر جهان چشم گشوده است و زمین و زمان از وجودش متبرک شده...
او که غربت نوازِ دل غریبان است؛ خلوت‌فروز سینه بی‌پناهان و فروغ دیده دردمندان...
مدینه! دیگر بار، خورشیدی از منظومه «کوثر» را به دامان گرفته است، او که نوای زیارت جامعه کبیره‌اش، عرش را نورافشان کرده، انوار الهی‌اش از «سامرّا» تا شرق و غرب عالم را پر کرده و درماندگان طریق سعادت را رهنمون شده است.
درود خداوند بر امام دهم(ع)، آن لحظه که پای بر خاک نهاد و جان عالم را روحی تازه بخشید.
میلاد علی‌بن‌محمد، امام هادی‌النقی(ع) بر تمام شیعیان و دوستداران آن امام همام مبارک باد
چهارشنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۳
