میلاد کاظم آل نبی مبارک باد

فرزندی از جنس نور و امید در روزهای صفر بر عرصه آفرینش گام نهاده است. کسی که قدومش ذرات خاک را ارزشی چون گوهر بخشیده و فرو بردن غیض، ذاتش را زینت داده است. او کاظم است؛ کسی که نَفَس خود را حبس می‌کند و این کنایه از سکوت است و کاظم یعنی فرو خورنده خشم و غضب...

او باب الحوائج است، متولد «اَجواء»؛ فرزندی از تبار نور و امید. کسی که موسی نام گرفت و قدومش مدینه را غرق در نور و امید کرد.

امام موسی کاظم(ع) بیست سال از دوران زندگی پدر را درک کرد و پس ردای امامت بر قامتش هویدا شد. او کسی بود که دولت و مردمان زمانه‌اش را به تفکر و تعقل دعوت کرد و فرمود: «هرچیزی را راهنمایی‌ست؛ راهنمای عقل، تفکر است و از نشانه های تفکر، سکوت و خاموشی است.»

اینک جان شیرین این امام همام، عرصه وجود را مزین کرده است و سالروز میلادش،‌ بهانه‌ای است برای شادی آزادگان و دلباختگان حریم امن الهی.