طلوع آرامش ابوتراب...
رمضان، قدر و قرآن در وجود کسی خلاصه می‌شود که راهنما و راه‌گشای شیفتگان حقیقت است. همو که قرآن ناطق، سرور جهانیان و یار و یاور فرستاده خداست...
او، تمام حقیقت زمان است که در شب نوزدهم ماه خدا، راهی مسجد کوفه شده است. درّی گرانبها که از صدف خانه خدا قدم بر خاک نهاد و «پدر خاک» شد؛ او سراپا عشق و عبادت است؛ تجلی‌گر عدالت و جلوه‌ای بی نقص از بندگی و تسلیم در برابر حق...
اینک تیغ کین و تزویر است که یارای مقابله با شیر خدا را رخ در خ بر نمی‌تابد؛ شمشیری که از قفا برمی‌خیزد تا به هنگام سجده، صوت حیدری و غرای طلایه‌دار غدیر و پشتوانه نبوت را خاموش سازد...
آری! در نماز؛ که طلوع آرامش و خضوع ابوتراب است در کهکشان بی‌بدیل حقیقت و نور.
او علی بن ابی‌طالب(ع) است. پسر فاطمه بنت اسد که بر مسجد کوفه گام می‌نهد؛ نماز را قامت می‌بندد و چون وجودش به سجده در برابر معبود مزین می‌شود، جهان خاموش می‌شود؛ این تمام کفر است که بر تمام حقیقت فرود آمده است...
سجاده گلگون شده، محراب سرگردان است و علی(ع) در این آشفتگی، عین آرامش است:
فزت و رب الکعبه؛ به خدای کعبه رستگار شدم.
نگارنده: بنت‌الهدی صدر
يكشنبه ۱۴ تير ۱۳۹۴
