یا جواد‌الائمه(ع)...

در محفل سوگ شما، اشک‏ ها زودتر از هر دعایی به آسمان پر می‌کشند و پله پله تا خدا رفتنتان را ستاره‏ ها در گوش زمین نجوا می‌کنند و عرش، شما را در هاله ‏ای از نور، به سوی معراج دل باختگان خواهد برد.

یا جواد‌الائمه(ع) شانه‏ های آسمان، از کلام روحانی‌تان می‏لرزد و بغضِ ناشناخته‏ ای گلوی زمین را می ‏فشارد و دوریِ شما، چونان رعد، افلاک را به آتش می‏ کشد... لب‌های مبارکتان که به دعا گشوده شود، ‌امتی را  برای غرق شدن در خیر و خوبی کفایت می‌کند و اینک اشک‏ های آسمان، بهانه ‏ی سوگواری داغداران شماست... ای خورشید شب‌افروز...

نور وجودتان از همان کودکی تمام ذرات را متبرک کرد و نور روشنگر معصومیت چنان در کالبدی مطهر جاری شد که تمام تفسیر کتاب آسمانی در قلب پاکتان عیان و آشکار گشت...

اینک30 ذیقعده است، روز دلتنگی عاشقان و تشنگان معرفت... تنها «بیست و پنج» سال از وزش نسیم پرعطر وجودتان می‌گذشت که قلب شریفتان از تأثیر سم فشرد و رایحه دل‌نواز وجودتان از زمین دامن برچید...

لیک همگان بدانند که هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و عطر روح بخش عصمت هنوز به مشام می رسد.

نگارنده: بنت‌الهدی صدر