و خدا "علی(ع)" را آفرید...

جمعه سیزدهم رجب المرجب؛ سی‌سال پس از حمله سپاه ابرهه به خانه کعبه است. اهالی مکه سخت مشغول خویش و بت‌های آذین‌شده‌اند؛ صدای گام‌های زنی از بنی‌هاشم به گوش رسید. فاطمه دختر اسد، همسر ابوطالب(ع) آهسته و آرام نزدیک می‌شود و آشفته گرد خانه پروردگار می‌گردد؛ زیرلب نجوایی چون عبادت زمزمه می‌کند. مدح خدا می‌گوید و ایمان خویش را به یگانگی خداوند و پیامبری ابراهیم خلیل‌الله(ع) بر زبان اقرار می‌کند. ناگاه دیوار کعبه چون گل می‌شکفد و در مقابل دیده همگان، به کعبه رهنمون می‌شود!

این آغاز رویدادی شگرف در تاریخ آفرینش است. فرزندی از جنس نور و ایمان پا به عرصه وجود نهاد. فرزندی که بار دیگر چون ابراهیم(ع) بت‌های سنگی و دروغین را خواهد شکست و تمام قد پشت آخرین پیام‌آور صلح، عدالت و آرامش خواهد ایستاد...

علی(ع) در قامت "ولی خدا" گام بر خاک نهاد تا سرنوشت خاکیان و افلاکیان در استحاله‌ای عظیم دگرگون شود. او ابوتراب است؛ پدر خاک...

علی آمد، که عدالت معنا شود و لبخند برلبان پیامبر دوستی(ص) شکوفا شود.

او آمد، تا آب زلال و پاک الهی برکویر تشنه عدالت بتراود و بارور شود و سرچشمه هدایت، ولایت و سعادت در سرنوشت انسان خروش گیرد.

او «علی»بن ابی‌طالب است؛ والا و برتر؛ طبیب و درمانگر که نام بلندآوازه‌اش را از یگانه محبوب اعلی ودیعه گرفته است... فرزند ابوطالب(ع)، علم‌آموخته مکتب الهی‌ست که طنین دل‌انگیز نمازش، قلب آسمان و زمین را به شماره می‌اندازد.

اوعلی‌بن ابی‌طالب(ع)، «همای رحمت» و برهان یگانگی پروردگار است.

میلاد شکوهمند مولی‌الموحدین، مولود نورانی کعبه و یار بی‌نظیر خاتم‌الانبیا امام علی(ع) مبارک باد