علی(ع)؛ حقیقت عیانِ عشق و عبادت بود
سال‌هاست با آمدن روزهای ماه خدا، صوت مظلومانه "فزت و رب‌الکعبه"، در گوش عالم طنین‌انداز می‌شود.
پشت عالم می‌لرزد از تکرار واژگانی که دردی عمیق را به جان لحظه‌ها می‌افکند...
اکنون، سال 40 هجری قمری‌ست؛ هجدهمین روز از ماه خدا به پایان رسیده و سحرگاه نوزدهم رمضان است؛ بامدادی که به قدر تمام شب‌ها طولانی‌ست و به قدر تمام «قدر» سنگین است.
قدر، غربت و قرآن! روایتگر حقیقتی هستند که میان ثانیه‌های «قدر» احیا می‌شود؛ حقیقتی که از پشت دیوارهای خانه خدا آغاز شد و وجودی معصومانه را همچون دری گرانبها، آمیخته در عشق و عبادت متجلی ساخت. حقیقتی عیان که «علی(ع)» نام گرفت.
همو که نماد هیبت و صلابت اسلام بود و عدلش برای همه عالم. عالمی که یارای مقابله با عدل او را نداشت. اگرچه با تیغ جهل و کین، فرقش را در امن‌ترین لحظه بندگی شکافت اما قلب وارسته‌اش مأمن عدالت و خوبی‌ها بود.
تاریخ، قرن‌هاست بر صلابت مردی گواهی می‌دهد که تنها اجرای عدالت و محراب عبادت، می‌توانست جان گرانمایه‌اش را آرام بخشد؛ کوفه اما؛ امانت‌دار عدل، سجده‌های لطیف، مناجات‌های شبانه و سخاوت‌های بی‌شمارش نبود...
نوزدهم رمضان‌الکریم، روایت عروج انسانی است که در «الحق مع علی و علی مع‌الحق» معنا شد و به خدا پیوست.
همو که در سجده‌ای خونین، چنان عاشقانه تقدیر خویش را زمزمه کرد: «به خدای کعبه رستگار شدم.»
نگارنده: بنت‌الهدی صدر
چهارشنبه ۰۲ تير ۱۳۹۵
