بعثت؛ یعنی برانگیختن باران مهربانی خدا بر جهانیان

کوه نور پناهگاه بی‌پناهی‌های محمد امین(ص) بود. عظمتی که جایگاهی چون حرا را برای رسالتی تکرار نشدنی در دل نهفته بود.

اکنون 40 روز از خلوت‌نشینی محمد(ص) می‌گذرد و او به مکه‌ای می‌اندیشد که در آتش جهالت کوردلان زمان می‌سوزد.

او به خدای یگانه می‌اندیشد و به حقانیت باور خویش...

ناگاه ‌ ندایی او را به «خواندن» فرا می‌خواند: ‌«اقرأ»؛ «اقرأ بسم ربک الذی خلق» ...

و محمد به نام عشق، زبان به تکرار می‌گشاید و قلبش مالامال از یقین و اشک شوق از دیدگانش سرازیر می‌شود.

اینک پیامبری بی‌تاب از کوه نور فرود می‌آید؛ مردی از نسل ابراهیم(ع) به پیامبری مبعوث می‌شود تا دیگر بار و به رسم آیین وحدانیت، کعبه را از آلایش بت‌ها پاک سازد. او تجلی باران رحمت و مهربانی پروردگار  بر جهانیان است. سفیر صلح و آشتی در زمین و مبلغ برابری و هم‌دلی انسان‌ها...

محمد مصطفی(ص) پیام خدا را در گوش بشر زمزمه کرد تا عالم به کلام وحی انس گیرد و ندای حق در میان حق‌جویان و حق‌طلبان فراگیر شود...

و قرآن، این ژرف‌ترین اعجاز تاریخ، معجزه رسول مهربانی‌ها(ص) است؛ سرلوحه‌ای که قرن‌هاست نبض تاریخ را در دست دارد و مصون از هر گونه تحریف و تخدیش به چراغ روشنگر ره‌پویان عشق و عدالت بدل شده است.

سلام و صلوات بی‌کران پروردگار بر پیامبر خوبی‌ها و مهربانی‌ها(ص)، همو که دوست خداست و رحمت و رحمانیتش جهان و جهانیان را بهره‌مند ساخته است.

نگارنده: بنت‌الهدی صدر